Andrologia stojąca na pograniczu wielu dyscyplin i specjalności medycznych była obecna w medycynie od początku zainteresowań człowieka sprawami związanymi ze zdrowiem. Dyscyplina ta z założenia nastawiona jest na kooperację z innymi specjalnościami medycznymi. Pod koniec XX wieku coraz powszechniejsza stawała się opinia, że andrologia powinna zajmować się wszystkimi aspektami związanymi z funkcjonowaniem męskiego układu rozrodczego w kontekście embriologii, anatomii, fizjologii czy też patologii jądra, od nauk podstawowych do klinicznych.
Niniejsza publikacja ma na celu naszkicowanie wyłanianie się samodzielnej dyscypliny, ukazanie jej korzeni tkwiących w specjalnościach, z których czerpała wiedzę podstawową oraz określenie głównych elementów rozwoju nauki o chorobach w tej dziedzinie. W zasadzie autor starał się zamknąć omówienie problematyki na roku 2000. W ostatnich latach XX wieku nastąpił gwałtowny rozwój andrologii klinicznej i eksperymentalnej. Postęp w tej dziedzinie przebiegał pomimo braku osobnej specjalności. Specyfika dziejów XIX i XX-wiecznej andrologii polegała w dużej mierze na czerpaniu doświadczeń z dziedzin pokrewnych oraz ścisłej z nimi współpracy.
(z Wprowadzenia)